Met "Whispering Pines" zijn Professor Louie and the Crowmatix al aan hun zevende studiocd toe en daartussen kwamen er ook nog eens twee livecd's uit. Bezige bijtjes dus als men weet dat ze begonnen op te nemen in 2000. De groep werd iets eerder gevormd met de bedoeling voorbereidend werk te doen voor opnames van The Band voor wie Aaron "Professor Louie" Hurwitz de productie van hun laatste drie albums heeft gedaan. De professor (zang, piano, accordeon, hammondorgel) werkte trouwens niet alleen voor The Band, hij produceerde ook  twee albums van de folkgroep Four Men & A Dog en werk van nog enkele andere artiesten. Als muzikant trad hij ondermeer op met Graham Parker en Mercury Rev. Er zitten nog een paar stevige knapen in de groep. Drummer Gary Burke toerde met Bob Dylan en Graham Parker en drumde op niet minder dan twaalf albums van Joe Jackson, terwijl bassist Frank Campell aan de zijde stond van ondermeer Steve Forbert. De twee andere leden van de groep zijn Miss Marie (zang, percussie, piano) en gitarist Josh Colow. Professor Louie and the Crowmix doen echter veel meer dan opnemen alleen: jaarlijks staan er ongeveer 150 optredens op hun programma (vooral in de States en Canada).

Het moet  tijdens de opnames van "Whispering Pines" een druk komen en gaan geweest zijn, want er doen ook nog nog eens negen gastmuzikanten (blazers, maar ook een violist en een extra gitarist) mee en tegen de laatste twee nummers wordt dan telkens nog eens een volledig symphonisch orkest of koor aangegooid.
Het moge hiermee duidelijk zijn dat dit niet direct een intimistisch schijfje is geworden en het KISS (Keep It Simple Stupid)-principe aan de professor en zijn kompanen niet is besteed.

Voor de tien nummers op deze cd heeft men gekozen voor enkele eigen composities, maar is men ook te rade gegaan bij The Band, Leonard Cohen en Bob Dylan.
Drie van de nummers stonden prominent op het repertoire van The Band: het beginnummer "Whispering Pines" (de favoriet van de fans van de groep op Youtube), het overbekende "The Weight" en "Ain't no more cane". Dat laatste is echter een nummer met een veel ruimere geschiedenis: het is een traditional die ondermeer door Leadbelly werd opgenomen (wiens tekst nu nog meestal wordt gevolgd), maar later ook door ondermeer Bob Dylan, John Hiatt, Lyle Lovett en Ian Gillan (ex-Deep Purple). En zeggen dat wij dit nummer leerden kennen via een suikerzoete versie van The Walkers (1972) met Reneé & Jean Innemee (1972)  en toen heette het there's no more corn on the Brazos .. Goede smaak hadden we in onze jonge jaren dus duidelijk (nog) niet. Professor Louie and the Crowmatix doen de drie nummers van The Band, ondermeer met een paar liveversies, op deze cd alle eer aan.
Hetzelfde geldt voor "Serve Somebody" van Bob Dylan dat hier, zoals onze ouwe ome Henk dat zo mooi kan zeggen, "swingt als een tiet".
De versie van "In my secret life" van Leonard Cohen kan ons minder bekoren, maar we moeten toegeven dat wij al 35 jaar diehardfan van de meester zijn en dus vinden dat niemand beter zijn nummers kan vertolken dan hij zelf (zelfs Nathalia en Gabriel Rios niet).

Nummer negen "Forever & Ever" is een zwaar aangezet countrynummer waarop men de ondersteuning krijgt van het Virginia Youth Symphony Orchestra.
Op de afsluiter worden alle registers open getrokken: "Melody of Peace" (de titel zegt het al) werd door Professor Louie en Miss Marie in Praag opgenomen met het Czech Radio Symphony and Kuhn Choir. Een boodschap van vrede door de mond van velen dus.

Stoere binken zullen aan "Whispering Pines" naar ons gevoelen weinig boodschap hebben, maar wie niet wars is van enige pathos (en ooit nog op The Cats geslowd heeft) lust hier zeker pap van. (Rola)